Οι τελευταίες ώρες του Χίτλερ!

Η ζωή στο καταφύγιο όπως περιγράφεται από τους αυτόπτες μάρτυρες και κατέγραψε ο αξιωματικός των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών Τρέβορ Ρόουπερ

«Το Σεπτέμβριο του 1945 οι περιστάσεις του θανάτου ή της εξαφάνισης του Χίτλερ παρέμειναν επί πέντε μήνες ανεξιχνίαστες και μυστήριες. Ακούγονταν πολλές εκδοχές του θανάτου ή της διαφυγής του. Κάποιοι έλεγαν ότι είχε σκοτωθεί πολεμώντας στο Βερολίνο, άλλοι ότι οι αξιωματικοί τον είχαν δολοφονήσει στο Ζωολογικό Κήπο (Tiergarten). 

Κάποιοι τον ήθελαν να έχει δραπετεύσει αεροπορικώς ή υποβρυχίως, και να ζει είτε σε ένα ομιχλώδες νησί της Βαλτικής, είτε σε μία βραχονησίδα-φρούριο της Ρηνανίας, είτε σε κάποιο ισπανικό μοναστήρι, ή σε κάποιο νοτιοαμερικάνικο αγρόκτημα, η μεταξύ φιλικών συμμοριτών της ορεινής Αλβανίας.

 Οι δε Ρώσοι, που ήταν σε θέση να διαφωτίσουν καλύτερα τα γεγονότα, αν το επιθυμούσαν, προτιμούσαν να διαιωνίζουν το μυστήριο. (σ.σ. «Το βιβλίο Χίτλερ» που επίσης φιλοξενείται σε αυτή την ενότητα αποδεικνύει ότι ο Στάλιν είχε αναθέσει και αυτός σε δικούς του ανθρώπους να κάνουν έρευνα για την τύχη του Χίτλερ η οποία έμεινε μυστική μέχρι την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος).

Τη μία ανακοίνωναν ότι ο Χίτλερ ήταν νεκρός, την άλλη αμφισβητούσαν αυτή τους την ανακοίνωση. Αργότερα δήλωσαν ότι είχαν ανακαλύψει τα πτώματα του Χίτλερ και της Εύα Μπράουν τα οποία και είχαν αναγνωριστεί από την οδοντοστοιχία τους, ενώ ακόμη πιο μετά κατηγορούσαν τους Βρετανούς ότι απέκρυπταν την Εύα Μπράουν και πιθανώς και το Χίτλερ κάπου στη Βρετανική Ζώνη της Γερμανίας. 

Ήταν εκείνη η στιγμή που οι αρχές της Βρετανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών στη Γερμανία, θεωρώντας ότι το όλο μυστήριο απλώς τους εξέθετε δίχως λόγο, αποφάσισε να συλλέξει όλα τα διαθέσιμα στοιχεία και να αποσαφηνίσει, αν είναι δυνατόν την αλήθεια».

Διόρισε για αυτή την αποστολή τον Χιου Τρέβορ – Ρόουπερ ο οποίος κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως αξιωματικός των Μυστικών Υπηρεσιών.

Την 1η Νοεμβρίου 1945 παρουσίασε την έκθεση του στην Επιτροπή Μυστικών Υπηρεσιών των Τεσσάρων Δυνάμεων στο Βερολίνο και ενάμιση χρόνο αργότερα – αφού είχε αποστρατευθεί – την εξέδωσε σε βιβλίο. Το 2002 κυκλοφόρησε στην Βρετανία η έβδομη, αναθεωρημένη και πλέον εμπλουτισμένη έκδοση μαζί με όλα τα στοιχεία που είχαν προκύψει για τα γεγονότα στις επόμενες δεκαετίες. Αυτή η έκδοση ήρθε και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ιωλκός υπό τον τίτλο Χίτλερ Οι τελευταίες ημέρες - 1945 στα πλαίσια της σειράς Πόλεμος και Στρατηγική που έχει αναπτύξει η εκδοτική.

Το βιβλίο αυτό – τετρακοσίων και σελίδων – καταγράφει με τον πιο παραστατικό τρόπο τις τελευταίες ημέρες του Τρίτου Ράιχ στο Καταφύγιο του Βερολίνου και για τον λόγο αυτό αναφέρεται ως πηγή σχεδόν σε όλα τα βιβλία και εργασίες που καταπιάστηκαν με την σκοτεινή εκείνη περίοδο, μεταγενέστερα. Αξίζει να σημειωθεί το βιβλίο ήταν απαγορευμένο στην Ρωσία καθ'όλη την διάρκεια του κομουνιστικού καθεστώτος. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν το 1959 το Βρετανικό Συμβούλιο αποφάσισε να πραγματοποιήσει μία έκθεση βρετανικών βιβλίων στην Μόσχα οι Σοβιετικές Αρχές διέταξαν την απαγόρευση της όταν είδαν ότι στον κατάλογο συμπεριλαμβάνονταν και το βιβλίο Χίτλερ Οι τελευταίες ημέρες – 1945.

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι οι Σοβιετικοί φθάνοντας πρώτοι και συλλαμβάνοντας τους πλέον κομβικούς μάρτυρες είχαν το πάνω χέρι στην έρευνα όπως παραδέχεται και ο Τρέβορ – Ρόουπερ. Και παρόλο που και μάρτυρες τους τόσο στην αναπαράσταση όσο και στις επαναλαμβανόμενες ανακρίσεις τους τους διαβεβαίωναν για την αυτοκτονία του Χίτλερ αυτοί το λιγότερο που μπορούσαν να δεχθούν ήταν ότι αυτός πέθανε πίνοντας δηλητήριο.

«Ο στρατιωτικός θάνατος (σ.σ.αυτοκτονία με πιστόλι) ίσως να φαινόταν στους Γερμανούς σαν πράξη ηρωισμού. Η αυτοκτονία μάλλον φάνηκε στους Ρώσους ως μια πιο ταιριαστή εκδοχή των πραγμάτων.

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε γεννάται μία ενδιαφέρουσα ερώτηση γενικής φύσεως. Διότι το βιβλίο μου γράφηκε, αρχικώς, ακριβώς για τον ίδιο λόγο που δυσαρέστησε τους Ρώσους: για να αποτρέψει κάτι τέτοιο με την έκδοση ενός βιβλίου) την αναβίωση του μύθου του Χίτλερ. Καθώς φαίνεται εμείς και οι Ρώσοι, σ΄αυτό το θέμα, επιδιώκαμε ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα μέσω διαμετρικά αντίθετων μεθόδων: εκείνοι αποκρύπτοντας τα στοιχεία και εμείς με τη δημοσίευση τους. 

Ποια τώρα από τις δύο αυτές μεθόδους είναι και η πιο αποτελεσματική είναι συζητήσιμο...» αναφέρει ο Τρέβορ – Ρόουπερ ο οποίος για να καταγράψει τις τελευταίες στιγμές του «Άγγελου της Καταστροφής» μίλησε με όλους τους αξιόπιστους αυτόπτες μάρτυρες που μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ, φεύγοντας από το καταφύγιο αντί να κινηθούν ανατολική (με αποτέλεσμα να συληφθούν από τους Σοβιετικούς) πήγαν δυτικά και έπεσαν στα χέρια των Αμερικάνων ή των Εγγλέζων.

Πρώτος από όλους ο Έριχ Κέμπκα, ο οδηγός του Χίτλερ, ο οποίος βοήθησε και στην μεταφορά της Εύα Μπράουν για αποτέφρωση ή ο Άρτουρ Άξμαν, ο ηγέτης της Νεολαίας του Χίτλερ ο οποίος βρέθηκε στις βαυαρικές Άλπεις. «Ο Άξμαν δήλωσε ότι ήταν ένας από εκείνους που μπήκαν στο “δωμάτιο του θανάτου” αμέσως μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ. “Καθώς μπήκαμε, είδαμε το Φύρερ να κείτεται σε ένα μικρό ντιβάνι, την Εύα Μπράουν δίπλα του, με το κεφάλι της να ακουμπά στον ώμο του. 

Ο Φύρερ έγερνε λίγο προς τα εμπρός και όλοι συνειδητοποίησαν ότι ήταν νεκρός. Το στόμα του ήταν ανοιχτό, κι ένα πιστόλι βρισκόταν στο πάτωμα. Έσταζε αίμα και από τους δύο κροτάφους του, και το στόμα του ήταν γεμάτο αίμα και λεκιασμένο, χωρίς ωστόσο να έχει πεταχτεί πολύ αίμα τριγύρω... Πιστεύω ότι ο Χίτλερ πήρε αρχικά το δηλητήριο και έπειτα αυτοπυροβολήθηκε, κι ότι εξαιτίας του χτυπήματος αυτού είχαν ματώσει οι κρόταφοι του».

Στην νεότερη έκδοση έχουν προστεθεί και οι μαρτυρίες των Λίνγκε και Μένγκερσχαουζεν οι οποίοι είχαν ήδη συμπληρώσει 10 χρόνια στις Σοβιετικές φυλακές. Οι καταθέσεις του αναφέρονται αναλυτικά όπως και αρκετών άλλων που αποτελούσαν τον στενό – ή καλύτερα τον εναπομείναντα – κύκλο του Χίτλερ στα τέλη Απρίλη του 1945 στο Βερολίνο. 

Το μισό σχεδόν καταπιάνεται με τις δέκα τελευταίες ημέρες του ανθρώπου που αιματοκύλησε τον πλανήτη. Από τα γενέθλια του στις 20 Απριλίου που δεν τα γιόρτασε όπως θα ήθελε στο σπήλαιο του Μπαρμαρόσα – αλλά στα 17 μέτρα κάτω από την γη στο Καταφύγιο που είχε δημιουργήσει κάτω από την Καγκελαρία – μέχρι και τα μέσα Μαΐου όπου ξεκαθάρισε το τοπίο και για τον τελευταίο μεγαλόσχημο υποστηρικτή του Φύρερ. 

Παρουσιάζεται αναλυτικά η παρτίδα σκάκι που όλοι γνωρίζουν τον νικητή αλλά ο “μαύρος” βασιλιάς προσπαθεί απεγνωσμένα με τα ελάχιστα πιόνια που έχει να πραγματοποιήσει κάποιες κινήσεις ακόμη και ταυτόχρονα ετοιμάζει την δική του έξοδο από την σκακιέρα.

Τα γεύματα, οι συναντήσεις, οι επιστολές, η “κληρονομιά”, οι συσκέψεις των τελευταίων ημερών στο καταφύγιο όπως καταγράφηκαν από αυτόπτες μάρτυρες και φυσικά η τελική λύση και για τους ίδιους: «Τα σώματα τους έπρεπε να καταστραφούν “ώστε να μην μείνει τίποτα”. Δεν θα πέσω στα χέρια του εχθρού, ο οποίος ψάχνει για ένα καινούργιο θέαμα για να ψυχαγωγήσει τις υστερικές λαϊκές μάζες”... Το απόγευμα (της 29ης Απριλίου), ο Χίτλερ έβαλε να θανατώσουν το αγαπημένο του λυκόσκυλο, την Μπλόντι. 

Ο καθηγητής Χάαζε, ο πρώην χειρούργος του, ο οποίος τώρα φρόντιζε τους τραυματίες στην κλινική του στο Βερολίνο, ήρθε στο καταφύγιο και το σκότωσε με δηλητήριο. Τ' άλλα δύο σκυλιά που ανήκαν στο σπίτι, πυροβόλησε ο λοχίας που τα φρόντιζε. Μετά από αυτό, ο Χίτλερ έδωσε κάψουλες με δηλητήριο στις γραμματείς του, για να τις χρησιμοποιήσουν σε ώρα ανάγκης. 

Λυπόταν, είπε, που δεν μπορούσε να τους κάνει κάποιο άλλο αποχαιρετιστήριο δώρο, κι εκθείασε το θάρρος και το κουράγιο τους, προσθέτοντας, χαρακτηριστικά, πως επιθυμούσε και οι στρατηγοί του να ήταν εξίσου αξιόπιστοι». Το τέλος πλησίαζε...

news247.gr