Ο Δημήτρης Μάμας είναι γνωστό ότι τα λέει έξω από τα δόντια. Διαβάστε τα συγκλονιστικά του λόγια που ανάρτησε στο Facebook!
Ένα όπλο, ρέεεεεεεεεε!
Για πρώτη φορά θα μιλήσω εκ βαθέων για κείνη την τραγική μέρα πριν απο 39 χρόνια. Δούλευα δημοσιογράφος στον Φιλελεύθερο. Καλύτερος φίλος μου, ήταν ο (μακαρίτης πιά...) συνάδελφος στην ίδια εφημερίδα Μπάμπης Βάτης, πατέρας της Κατερίνας που σήμερα είναι παντρεμενη με τον υπουργό συγκοινωνιών.
Μαθαίνοντας πως οι τούρκοι μπήκαν ήδη στην Κερύνεια και για τις μάχες που γίνονταν, πήραμε την απόφαση εν ριπή οφθαλμού: "Πάμε κι εμείς! Να τους πολεμήσουμε και να τους διώξουμε".
Πώς όμως; Νεαροί εφεδροι και οι δύο, τότε, χρειαζόμαστε όπλο. Ενα ντουφέκι, ένα στεν τουλαχιστον. Τρέχουμε στο πιό κοντινό στρατόπεδο και απαιτούμε οπλο. Μας παραπέμπουν σε άλλο, γιατί "δεν είχαν". Παμε στο άλλο. Απάντηση ίδια. Πάμε σε τρίτο στρατόπεδο. "Ψάξτε αλλού, εδώ δεν υπάρχει πιά τίποτε"!
Χάος, απελπισία, αγανάκτηση, οργή... Και όταν στο τέταρτο κατά σειράν στρατόπεδο εισπράξαμε την ίδια απάντηση, αρχίσαμε πιά να συνειδητοποιούμε ότι ο πόλεμος θα γινόταν χωρίς εμάς...
Θυμούμαι, σαν σε εφιάλτη, ότι μετά την τέταρτη αποτυχημένη προσπάθεια βρεθήκαμε στην Αγλαντζιά. Και όταν στον ουρανό φάνηκαν δυο τουρκικα αεροπλάνα βομβαρδίζοντας και πολυβολώντας, εμείς είμαστε σε μια ανοιχτή περιοχή του προαστίου, χωρίς ίχνος κάλυψης απο πουθενά. Άοπλοι, ανυπεράσπιστοι, εξοργισμένοι... Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή εκείνη που, μη έχοντας τρόπο να προστατευτούμε, σταθήκαμε, υψώσαμε το βλέμα στον ουρανό που έβρεχε θάνατο και φωνάξαμε "ένα όπλο γ@μώ το @@@@@ σας, ένα όπλοοοο!"...
Τριανταενιά χρόνια μετά, η απορία, η οργή και το τεράστιο ερωτηματικό με στοιχειώνουν. ΓΙΑΤΙ;;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου