Στράτος Τζώρτζογλου «Έπιασα κανονικότατα πάτο. Ήταν ένα μεγάλο μάθημα» τόνισε στο Πρώτο Θέμα και συνέχισε αναφορικά με το πώς ένιωθε τότε: «Πάρα πολύ θλιμμένος. Ακόμα και τα λεφτά εξανεμίστηκαν από ένα λάθος. Μου έφαγαν κοροϊδίστικα 1 εκατ. ευρώ.»
- ∆εν ήταν σοκαριστικό αυτό;
«Ήταν. ∆υστυχώς συνέπεσε να μην παίξω για 10 χρόνια στην τηλεόραση. Ζούσα πολύ δύσκολα. Προσπαθούσα να κάνω παραστάσεις εκ των οποίων μερικές δεν τις έχω πληρωθεί ακόμα. Σε όλη μου τη ζωή είχα συνηθίσει να πολεμώ. Εκείνη την εποχή όμως ήταν σαν να μαχόμουν με γίγαντες. ∆εν μπορούσα να αντιστρέψω την κατάσταση. Είμαι πολύ περήφανος. ∆εν έλεγα σε κανέναν ότι περνάω αυτή την κατάσταση. ∆εν πήρα ποτέ τηλέφωνο φίλους μου παραγωγούς να τους πω: «Πάρτε με στην τηλεόραση να παίξω». Ηταν από εγωισμό. ∆εν ήθελα να με λυπούνται.»
- Χρωστούσες δηλαδή 1 εκατ. ευρώ;
«Ναι. Επρεπε να δίνω 5.000 ευρώ τον μήνα. Την ίδια εποχή πέθανε και ο πατέρας μου. Τότε ξέχασα ακόμη και την οικονομική χασούρα. ∆εν με ενδιέφερε τίποτα. Ηταν πολύ πιο δυνατό χτύπημα.»
- Αν δεν κάνω λάθος, τότε πήγες για πρώτη φορά στο Αγιον Ορος...
«Ναι. Πέρασα πολλές δυσκολίες, αλλά γνώρισα και μικρά θαύματα. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο ο Νικήτας Τσακίρογλου και με ρώτησε: «Θα δούλευες με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος;». Του απάντησα: «Ευχαρίστως». Μου είπε πως δεν έδιναν πολλά λεφτά και του απάντησα αμέσως: «Ο,τι προσφέρετε». ∆εν είχα καμία πρόταση για δουλειά παρόλο που είχα κάνει την ίδια χρονιά μια παράσταση με την Αντιγόνη Βαλάκου σ' ένα έργο του Τένεσι Γουίλιαμς, σε σκηνοθεσία του Ζούλια. Ο μισθός ήταν 1.100 ευρώ μικτά. ∆εν μου έφταναν ούτε για να φάω, όχι για να πληρώνω σπίτι στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Πήγα τότε στον Παναγιώτη Ψωμιάδη και εξηγώντας του την κατάσταση του είπα: «Θέλω να πηγαίνω να βλέπω τον γιο μου κάθε ∆ευτέρα. Θα μπορούσατε να βρείτε έναν τρόπο να μου εξασφαλιστούν εισιτήρια αεροπλάνου ή τρένου ή οτιδήποτε;». Πήρε τηλέφωνο μια κυρία που είχε ένα τουριστικό γραφείο και αυτή για δύο χρόνια μού έδινε τα αεροπορικά εισιτήρια και κατέβαινα Αθήνα. Επίσης, ένας άλλος φίλος, που τον είχα χάσει για χρόνια και τον ξαναβρήκα τότε σε ένα κλαμπ, μου είπε: «Λείπω από το σπίτι μου. Έρχομαι πολύ σπάνια. Πάρε το κλειδί να μένεις». Κι ένας άλλος φίλος προθυμοποιήθηκε να μου δίνει φαγητό.»
- Αυτό δείχνει πως όταν αντιστοίχως ήσουν στο peak της καριέρας σου υπήρξες επίσης δοτικός με τους ανθρώπους γύρω σου.
«Όλα αυτά τα μικρά θαύματα που συνέβησαν στη ζωή μου προέρχονταν από ανθρώπους που δεν ήταν ούτε πλούσιοι, ούτε διάσημοι. Βρέθηκαν κοντά μου την κατάλληλη στιγμή. Είναι σαν να διάβασαν ένα μήνυμα που ερχόταν από το σύμπαν, από τον Θεό. Ή υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι και όταν ήμουν διάσημος και τα είχα όλα αλλά δεν τους έβλεπα γιατί έτρεχα κυνηγώντας μία εικόνα, ή είναι τόσο σοφά τοποθετημένα τα πράγματα που ακόμα και αυτό το πέσιμο έπρεπε να το περάσω για να μπορέσω να συνειδητοποιήσω αυτά τα μικρά θαύματα. Το πιο σημαντικό δεν είναι μόνο να ξεπεράσεις τις καταστάσεις, αλλά και το πώς τις βίωνε»
tothemaonline.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου