Εγώ είμαι η Κύπρος – Του Δημήτρη Λιοτατή

Εγώ είμαι η Κύπρος. Μια φράση απ’ τα παλιά, η οποία δυστυχώς ακόμη ακολουθεί την Κύπρο του 2013. Πολιτικοί που όχι μόνο θεωρούν τον εαυτό τους υπεράνω θεσμών, αλλά πιστεύουν ότι είναι οι ίδιοι ο θεσμός, πολιτικοί που δεν είναι «ο οποισδήποτε μάρτυρας». 

Ομολογώ ότι ανέμενα πως πρόσωπο της εβδομάδας θα ήταν ο τέως πρόεδρος. Δεν περίμενα δηλαδή ότι ο κ. Χριστόφιας θα ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος από αυτόν που έχουμε ζήσει επί της δικής του προεδρίας, ένας άνθρωπος χωρίς πολιτική κρίση που δεν ακούει κανένα γύρω του. Το παραδέχομαι όμως, η παράσταση που διαδραματίστηκε την Πέμπτη δεν πέρασε ούτε στην πιο τρελή μου φαντασία.

Το τι γίνεται σήμερα; Αντί να συζητάμε τι απάντησε ο κ. Χριστόφιας στην ερευνητική επιτροπή, συζητάμε το προφανές, το αν έπρεπε να απαντήσει στις ερωτήσεις σε μια ανακριτική διαδικασία! Μια ζωή σε αυτή την χώρα ασχολούμαστε με το έλλασον, με το αυτονόητο και όχι την ουσία. Στόχος του όλου σκηνικού, συμπεριλαμβανομένου του κομματικού στρατού στην αίθουσα, δεν ήταν η υπεράστπιση των πολιτικών του αποφάσεων αλλά η υπεράσπιση της ύπαρξης ενός φανταστικού πολέμου ενάντια στο ΑΚΕΛ. Στα πρότυπα προπαγάνδας Ψυχρού πολέμου, προωθείται η εικόνα της δίωξης της Αριστεράς.

Πηγαίνοντας πίσω στο 1987, ο Εζεκίας Παπαϊωάννου επιλέγει για διάδοχό του, εν μέσω παρασκηνίου και παρακάμπτοντας την παραδοσιακή ηγεσία, τον εντελώς άγνωστο Δ. Χριστόφια. Είχε όμως την υπέρτατη ιδιότητα, ήταν κομμουνιστής μέχρι το κόκκαλο. Ένας νέος που αναζητούσε κοινωνική δικαιοσύνη αλλά πίστευε ότι αυτή θα έρθει μέσω Σοβιετικής  Ένωσης. 

Παρόλο που η εκλογή του συνέπεσε με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», εντούτοις ο κ.Χριστόφιας διατήρησε τα διδάγματά του στο ΑΚΕΛ (σε αντίθεση με τα αριστερά κόμματα της Ευρώπης). Ο προσήλωσή του αυτή αλλά και το στερεότυπο του «ιμπεριαλισμού» στο μυαλό του, δημιούργησαν ένα ηγέτη στα πρότυπα του Brezhnev που δεν άκουγε κανένα. Όπως διοίκησε το κόμμα του, διοίκησε και ένα κράτος ευρωπαϊκό. Ήταν στα «χαρακώματα» μαζί με τον Assad, ήταν στο άνοιγμα της πρεσβείας (για την εξυπηρέτηση Κυπρίων) μαζί με τον Fidel Castro, αλλά και με τον κάθε Fidel, Assad και Chavez της υφηλίου. 

Ταυτόχρονα δήλωνε «υπερήφανος κομμουνιστής» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κοιτώντας αφ’ υψηλού τους κακόμοιρους Ευρωπαίους που δεν κατάλαβαν ποτέ τον επίγειο παράδεισο. Δήλωνε επίσης ότι οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να φανταστούν την Κύπρο χωρίς αυτόν στην προεδρία!!

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ιστορικός του μέλλοντος, έχει αρκετή δουλειά για τον πρόεδρο που δεν λάμβανε υπόψην ανθρώπους που ήξεραν είτε από εκρηκτικά, είτε από οικονομία, για ένα φοβισμένο πρόεδρο με αγγυλώσεις που αρνείται να αναγνωρίσει δικά του λάθη και αδυναμίες. Για ένα πρόεδρο που απλά προήδρευε χωρίς οποιεσδήποτε άλλες ευθύνες ή αρμοδιότητες. Δυστυχώς είχαμε την ατυχία να ηγείται του ΑΚΕΛ όταν κατέρρεε ο σοσιαλισμός, και της Κύπρου όταν άρχισε η κρίση. Το ότι υπάρχουν ακόμη οι πολύ ένθερμοι οπαδοί του που τον δικαιολογούν, δείχνει τα όρια της ανοχής στην Κύπρο.

ΥΓ: Δεν αξίζει πραγματικά η είκονα αυτή στην αριστερά παράταξη της Κύπρου. Πέραν του απαρχαιωμένου μοντέλου που στηρίζει, αντί να κρατά αποστάσεις, ακολουθεί τον τέως ηγέτη της κινούμενη στα όρια της γελοιότητας.

Δημήτρης Χρ. Λιοτατής

Πηγή: neammochostos.com