Λάβρος κατά πάντων εμφανίστηκε σε ομιλία του ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας, εξαπολύοντας τα πυρά του κατά του Προέδρου Αναστασιάδη, τραπεζιτών και ΜΜΕ.
Κατονόμασε ως υπαίτιους της κρίσης, τον τέως και σημερινό πρόεδρο του ΔΗΣΥ, τους τραπεζίτες, τον Νικόλα Παπαδόπουλο, και την ηγεσία της ΕΔΕΚ, που όπως είπε ζητούσαν "την κεφαλή μας στο πιάτο".
Ο Δημήτρης Χριστόφιας αναφέρθηκε στον ιμπεριαλισμό, τη Χούντα, την ΕΟΚΑ Β', το πραξικόπημα, χαρακτηρίζοντας το ΑΚΕΛ τη μόνη «οργανωμένη πολιτική δύναμη, που ακολούθησε πολιτικές υπεράσπισης των ταξικών και κοινωνικών συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά πάντοτε έθετε το εθνικό συμφέρον πάνω από τα ταξικο-κοινωνικά συμφέροντα».
Ο Δημήτρης Χριστόφιας αναφέρθηκε στον ιμπεριαλισμό, τη Χούντα, την ΕΟΚΑ Β', το πραξικόπημα, χαρακτηρίζοντας το ΑΚΕΛ τη μόνη «οργανωμένη πολιτική δύναμη, που ακολούθησε πολιτικές υπεράσπισης των ταξικών και κοινωνικών συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά πάντοτε έθετε το εθνικό συμφέρον πάνω από τα ταξικο-κοινωνικά συμφέροντα».
Aυτούσια η ομιλία
Ομιλία Δημήτρη Χριστόφια, τέως προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην προεκλογική ανοικτή περιφερειακή συγκέντρωση της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Λεμεσού
Ζούμε σε μια χώρα που μόλις το 1960 απέκτησε μια κουτσουρεμένη ανεξαρτησία. Η χώρα και ο λαός μας από τότε, ταλανίζονται από τις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού και των μίσθαρνων οργάνων του στο εσωτερικό της χώρας μας ανάμεσα και στις δυο μεγάλες κοινότητες. Οι λεγόμενοι εθνικόφρονες του κυρίου Έρογλου, που όπως μας είπε αυτοί μόνο μπορούν να λύσουν το κυπριακό, ενεργώντας ως εκφραστές του σοβινισμού, προκάλεσαν ανεπανόρθωτη ζημιά σ αυτόν τον τόπο, σπέρνοντας το μίσος και προκαλώντας αιματοχυσίες μεταξύ των δύο μεγάλων κοινοτήτων του τόπου μας.
Ελληνόφωνες, όργανα του ιμπεριαλισμού, μέσα από τη δράση της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ διενήργησαν το πραξικόπημα για ανατροπή του εκλελεγμένου, νόμιμου προέδρου της Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και έδωσαν τη δυνατότητα στις επεκτατικές δυνάμεις της Τουρκίας να πραγματοποιήσουν τη στρατιωτική εισβολή και να επιβάλουν την ντε φάκτο διχοτόμηση του νησιού με όλες τις τραγικές συνέπειές της.
Το ΑΚΕΛ, η μόνη οργανωμένη πολιτική δύναμη μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60, το οποίο στηρίζεται στην ιδεολογία του μαρξισμού – λενινισμού και εκφράζει την εργατική τάξη, την αγροτιά, τα μεσαία στρώματα, γενικά τους εργαζόμενους, διαχρονικά ακολούθησε πολιτικές υπεράσπισης των ταξικών και κοινωνικών συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά πάντοτε έθετε το εθνικό συμφέρον πάνω από τα ταξικο-κοινωνικά συμφέροντα. Γι’ αυτό, οι ΑΚΕΛιστές μπορούν να υπερηφανεύονται γιατί το ΑΚΕΛ ήταν ο οργανωτής πολλών ταξικών αγώνων που οδήγησαν σε σημαντικότατες οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις, αλλά την ίδια ώρα μπορούν να είναι διπλά περήφανοι, γιατί αυτό το Κόμμα ήταν το βασικότερο στήριγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και του νόμιμου προέδρου της, κατά τα διάρκεια της αντίστασης κατά του ιμπεριαλισμού και του φασισμού. Η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι σε σημαντικότατο βαθμό οφείλει τη συνέχιση της ύπαρξης της στην πατριωτική δράση του ΑΚΕΛ, έκφραση της οποίας ήταν η σύμπτυξη συμμαχιών με δυνάμεις του Κέντρου.
Το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ μέχρι το 2008 δεν διεκδίκησε την προεδρία της Δημοκρατίας και κατά προέκταση την κρατική εξουσία, φαίνεται ότι παρεξηγήθηκε από διάφορες πολιτικές δυνάμεις με προεξέχουσα τη δύναμη που εκφράζει κατά βάση το μεγάλο κεφάλαιο. Οι περισσότεροι από αυτούς, μη εξαιρουμένων και ορισμένων δυνάμεων του Κέντρου, θεώρησαν την διεκδίκηση της Προεδρίας της Δημοκρατίας από το ΑΚΕΛ κάτι ως προπατορικό αμάρτημα.
Ενώ στα πρώτο ενάμισι χρόνο της άσκησης της προεδρίας από το ΑΚΕΛ από κοινού με δυνάμεις του Κέντρου έδειξαν να είναι συγκαταβατικοί, φαίνεται ότι στην πραγματικότητα ελλόχευε μέσα τους το ιδεολογικό και ταξικό, θα ‘λεγα μίσος, κατά του ΑΚΕΛ και της Αριστεράς, γιατί για πρώτη φορά μετά από 80 χρόνια τόλμησε να διεκδικήσει και να ασκήσει την κρατική εξουσία. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά τη σκληρή και εξοντωτική αντιπολίτευση που άσκησε τα τελευταία τριάμισι χρόνια ο Συναγερμός και οι άνθρωποι του, προϊόν ιδεολογικών αγκυλώσεων, που μέχρι σήμερα ταλανίζουν τον κυπριακό λαό, αφού κατάφερε δυστυχώς με τη στήριξη του Δημοκρατικού Κόμματος, την ανοχή - στήριξη της ΕΔΕΚ και του κυρίου Λιλλήκα να αναρριχηθεί στην εξουσία και να ακολουθεί μια εκδικητική πολιτική απέναντι στους εργαζόμενους και γενικά τον απλό άνθρωπο.
Ακόμα και αυτοί που για τρεισήμισι χρόνια συγκυβερνούσαν μαζί μας, προσδέθηκαν στο άρμα του Συναγερμού και συνέδραμαν στη διαστρέβλωση της αλήθειας σ’ ότι αφορά τους αίτιους και τις αιτίες της βαθιάς οικονομικής κρίσης στην οποία ρίχθηκε η χώρα μας. Υπενθυμίζω αποφάσεις της λεγόμενης κυβερνώσας βουλής, όπου η πλειοψηφία των μελών της εμπόδιζε την κυβέρνηση να λάβει μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης, στερώντας με τις αποφάσεις της σημαντικά έσοδα για το κράτος.
Ομιλία Δημήτρη Χριστόφια, τέως προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην προεκλογική ανοικτή περιφερειακή συγκέντρωση της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Λεμεσού
Ζούμε σε μια χώρα που μόλις το 1960 απέκτησε μια κουτσουρεμένη ανεξαρτησία. Η χώρα και ο λαός μας από τότε, ταλανίζονται από τις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού και των μίσθαρνων οργάνων του στο εσωτερικό της χώρας μας ανάμεσα και στις δυο μεγάλες κοινότητες. Οι λεγόμενοι εθνικόφρονες του κυρίου Έρογλου, που όπως μας είπε αυτοί μόνο μπορούν να λύσουν το κυπριακό, ενεργώντας ως εκφραστές του σοβινισμού, προκάλεσαν ανεπανόρθωτη ζημιά σ αυτόν τον τόπο, σπέρνοντας το μίσος και προκαλώντας αιματοχυσίες μεταξύ των δύο μεγάλων κοινοτήτων του τόπου μας.
Ελληνόφωνες, όργανα του ιμπεριαλισμού, μέσα από τη δράση της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ διενήργησαν το πραξικόπημα για ανατροπή του εκλελεγμένου, νόμιμου προέδρου της Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και έδωσαν τη δυνατότητα στις επεκτατικές δυνάμεις της Τουρκίας να πραγματοποιήσουν τη στρατιωτική εισβολή και να επιβάλουν την ντε φάκτο διχοτόμηση του νησιού με όλες τις τραγικές συνέπειές της.
Το ΑΚΕΛ, η μόνη οργανωμένη πολιτική δύναμη μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60, το οποίο στηρίζεται στην ιδεολογία του μαρξισμού – λενινισμού και εκφράζει την εργατική τάξη, την αγροτιά, τα μεσαία στρώματα, γενικά τους εργαζόμενους, διαχρονικά ακολούθησε πολιτικές υπεράσπισης των ταξικών και κοινωνικών συμφερόντων των εργαζομένων, αλλά πάντοτε έθετε το εθνικό συμφέρον πάνω από τα ταξικο-κοινωνικά συμφέροντα. Γι’ αυτό, οι ΑΚΕΛιστές μπορούν να υπερηφανεύονται γιατί το ΑΚΕΛ ήταν ο οργανωτής πολλών ταξικών αγώνων που οδήγησαν σε σημαντικότατες οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις, αλλά την ίδια ώρα μπορούν να είναι διπλά περήφανοι, γιατί αυτό το Κόμμα ήταν το βασικότερο στήριγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και του νόμιμου προέδρου της, κατά τα διάρκεια της αντίστασης κατά του ιμπεριαλισμού και του φασισμού. Η Κυπριακή Δημοκρατία, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι σε σημαντικότατο βαθμό οφείλει τη συνέχιση της ύπαρξης της στην πατριωτική δράση του ΑΚΕΛ, έκφραση της οποίας ήταν η σύμπτυξη συμμαχιών με δυνάμεις του Κέντρου.
Το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ μέχρι το 2008 δεν διεκδίκησε την προεδρία της Δημοκρατίας και κατά προέκταση την κρατική εξουσία, φαίνεται ότι παρεξηγήθηκε από διάφορες πολιτικές δυνάμεις με προεξέχουσα τη δύναμη που εκφράζει κατά βάση το μεγάλο κεφάλαιο. Οι περισσότεροι από αυτούς, μη εξαιρουμένων και ορισμένων δυνάμεων του Κέντρου, θεώρησαν την διεκδίκηση της Προεδρίας της Δημοκρατίας από το ΑΚΕΛ κάτι ως προπατορικό αμάρτημα.
Ενώ στα πρώτο ενάμισι χρόνο της άσκησης της προεδρίας από το ΑΚΕΛ από κοινού με δυνάμεις του Κέντρου έδειξαν να είναι συγκαταβατικοί, φαίνεται ότι στην πραγματικότητα ελλόχευε μέσα τους το ιδεολογικό και ταξικό, θα ‘λεγα μίσος, κατά του ΑΚΕΛ και της Αριστεράς, γιατί για πρώτη φορά μετά από 80 χρόνια τόλμησε να διεκδικήσει και να ασκήσει την κρατική εξουσία. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά τη σκληρή και εξοντωτική αντιπολίτευση που άσκησε τα τελευταία τριάμισι χρόνια ο Συναγερμός και οι άνθρωποι του, προϊόν ιδεολογικών αγκυλώσεων, που μέχρι σήμερα ταλανίζουν τον κυπριακό λαό, αφού κατάφερε δυστυχώς με τη στήριξη του Δημοκρατικού Κόμματος, την ανοχή - στήριξη της ΕΔΕΚ και του κυρίου Λιλλήκα να αναρριχηθεί στην εξουσία και να ακολουθεί μια εκδικητική πολιτική απέναντι στους εργαζόμενους και γενικά τον απλό άνθρωπο.
Ακόμα και αυτοί που για τρεισήμισι χρόνια συγκυβερνούσαν μαζί μας, προσδέθηκαν στο άρμα του Συναγερμού και συνέδραμαν στη διαστρέβλωση της αλήθειας σ’ ότι αφορά τους αίτιους και τις αιτίες της βαθιάς οικονομικής κρίσης στην οποία ρίχθηκε η χώρα μας. Υπενθυμίζω αποφάσεις της λεγόμενης κυβερνώσας βουλής, όπου η πλειοψηφία των μελών της εμπόδιζε την κυβέρνηση να λάβει μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης, στερώντας με τις αποφάσεις της σημαντικά έσοδα για το κράτος.
Την ώρα που εμείς δηλώναμε επανειλημμένα πως οι υπαίτιοι της κρίσης είναι οι τραπεζίτες και ότι η ουσία της κρίσης συνίσταται στη ληστεία των τραπεζών λέγοντας τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ο τέως και ο σημερινός Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, μα ιδιαίτερα ο κύριος Νεοφύτου, ο σημερινός πρόεδρος του ΔΗΚΟ κ.Παπαδόπουλος, ακόμα και η ηγεσία της ΕΔΕΚ, μας λοιδορούσαν, μας χλεύαζαν και ζητούσαν την κεφαλή μας στο πιάτο. Κάλυπταν στοχοπροσηλωμένα ενέργειες και δράσεις των τραπεζιτών και του μοναδικού υπεύθυνου για την εποπτεία των τραπεζών με βάση τα ευρωπαϊκά θέσμια, Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Αθανάσιου Ορφανίδη.
Μας είπαν ότι η Κύπρος έχει τους καλύτερους τραπεζίτες, ότι αν δεν επαναδιοριστεί ο Αθανάσιος Ορφανίδης θα μείνει ουσιαστικά ορφανή η Ευρώπη και ότι θα υποστούμε διεθνώς τεράστια ζημιά. Υπενθυμίζω ότι μεταξύ αυτών ήταν και η ηγεσία της ΕΔΕΚ. Όταν εμείς λέγαμε ότι η κρίση στην οικονομία της Κύπρου είναι αποτέλεσμα της τεράστιας τρύπας που δημιούργησαν οι τράπεζες στην οικονομία μας, αυτοί πρόσφεραν πλήρη κάλυψη και απόκρυψη στις τράπεζες και στους τραπεζίτες, με αποτέλεσμα να φορτωθεί η οικονομία μας πάνω από 19 δις ευρώ. Μας έλεγαν τότε φορτικά ότι η κρίση η οικονομική στην Κύπρο την οποία πάντοτε αποξένωναν από την παγκόσμια οικονομική κρίση, οφείλεται στο δημοσιονομικό έλλειμμα και στο δημόσιο χρέος. Ουδέν αναληθέστερο.
Επικαλούμαι τη μαρτυρία της κυρίας Λακάρντ, του κυρίου Γιούνγκερ, του τότε Προέδρου του Γιούρογκρουπ τον οποίο δυστυχώς χρησιμοποιεί κατά κόρον ο Συναγερμός προεκλογικά και ο οποίος καταδέχεται να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, του προέδρου της Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόσο, του Μάριο Ντράγκι, Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπάι, τους οποίους ρώτησα τον Ιούλιο του 2012 αν το δημόσιο χρέος της Κύπρου και το δημοσιονομικό έλλειμμα του 5 τόσα της εκατόν, επιτάσσουν να απευθυνθούμε στο μηχανισμό στήριξης. Η απάντηση όλων ήταν αυθόρμητη και αποστομωτική για αυτούς που μας κατηγορούν. «Ασφαλώς όχι», μου είπαν. «Η ανάγκη να απευθυνθείτε στο μηχανισμό στήριξης εκπηγάζει από το τραπεζικό σας πρόβλημα».
Τα πράγματα έγιναν πεντακάθαρα μετά από σχεδόν ενάμισι χρόνο έρευνας της Επιτροπής Θεσμών της Βουλής των Αντιπροσώπων. Αυτοί που φόρτωσαν την οικονομία του τόπου μας με ασήκωτα βάρη, τα οποία καλείται να πληρώσει ο απλός άνθρωπος, ένεκα του μνημονίου που υπέγραψε ο κ. Αναστασιάδης, ο οποίος προεκλογικά έταζε στους Κύπριους φούρνους παξιμάδια, ότι θα εξασφαλίσει δάνεια, ότι δεν πρόκειται να υπογράψει μνημόνια. Αυτοί λοιπόν, ακόμα και σήμερα, συνεπικουρούμενοι από τη σιωπή των μέχρι πρόσφατα λαλίστατων Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, είναι υποχρεωμένοι να λαϊκίσουν ασκώντας κριτική στις τράπεζες και τους τραπεζίτες. Δεν παραλείπουν, όμως, να πιπιλίζουν τη γνωστή καραμέλα «Φταίει ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ». Προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να απεκδυθούν τις ασήκωτες ευθύνες τους, οι οποίες εκπηγάζουν από την κάλυψη του τραπεζικού εγκλήματος γιατί είχαν ίδιο συμφέρον. Είτε ήταν επικεφαλής δικηγορικών γραφείων στενά συνδεδεμένων με τις τράπεζες, είτε άλλοσπως.
Πρέπει ορισμένοι οι οποίοι δημιούργησαν με τις πράξεις τους και την εξοντωτική αντιπολίτευση τους καμένη γη σ’ αυτόν τον τόπο, ορισμένοι που έσπειραν το διχασμό ανάμεσα στο λαό και το ταξικό μίσος, πρέπει να πουν ακόμα ένα mea culpa στον κυπριακό Λάο. Να πουν mea culpa στους συνταξιούχους, στους μισθωτούς που έμειναν κατά χιλιάδες άνεργοι, στους εκπαιδευτικούς γιατί καταστρέφουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, στους λειτουργούς της υγείας γιατί καταστρέφουν το σύστημα υγείας, στους μικρομεσαίους που βάζουν συνεχώς λουκέτο στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τους, ένεκα του γινατιού για το συνεχές ωράριο με διατάγματα, προς εξυπηρέτηση των μεγάλων και γενικά στον κυπριακό λαό. Πρέπει αντί να λαϊκίζουν να ζητήσουν συγνώμη από τη νέα γενιά την οποία ταλανίζει η ανεργία και το αβέβαιο μέλλον. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Αυτή τη φορά το mea culpa πρέπει να το εννοούν όμως, διότι έχασε και αυτή η φράση τη σημασία της.
Ρότα πρέπει να αλλάξουν και οι ιδιοκτήτες Μαζικών Μέσων Επικοινωνίας, μα ιδιαίτερα η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, που έχει καταστεί φερέφωνο των κυβερνώντων.
Καλούμε τον λαό σε αθρόα συμμετοχή στις εκλογές της 25ης Μαΐου. Το μούδιασμα πρέπει να τερματιστεί. Ιδιαίτερα άνθρωποι της Αριστεράς πρέπει να βγουν από τον λήθαργο, να πάν να ψηφίσουν το Κόμμα του λαού, το Κόμμα των Εργαζομένων, τη μοναδική ελπίδα να βγούμε από τα αδιέξοδα στα οποία μας έριξε η δεξιά και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στον τόπο μας. Δώστε λοιπόν τη ψήφο σας στο ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις.
sigmalive.comΜας είπαν ότι η Κύπρος έχει τους καλύτερους τραπεζίτες, ότι αν δεν επαναδιοριστεί ο Αθανάσιος Ορφανίδης θα μείνει ουσιαστικά ορφανή η Ευρώπη και ότι θα υποστούμε διεθνώς τεράστια ζημιά. Υπενθυμίζω ότι μεταξύ αυτών ήταν και η ηγεσία της ΕΔΕΚ. Όταν εμείς λέγαμε ότι η κρίση στην οικονομία της Κύπρου είναι αποτέλεσμα της τεράστιας τρύπας που δημιούργησαν οι τράπεζες στην οικονομία μας, αυτοί πρόσφεραν πλήρη κάλυψη και απόκρυψη στις τράπεζες και στους τραπεζίτες, με αποτέλεσμα να φορτωθεί η οικονομία μας πάνω από 19 δις ευρώ. Μας έλεγαν τότε φορτικά ότι η κρίση η οικονομική στην Κύπρο την οποία πάντοτε αποξένωναν από την παγκόσμια οικονομική κρίση, οφείλεται στο δημοσιονομικό έλλειμμα και στο δημόσιο χρέος. Ουδέν αναληθέστερο.
Επικαλούμαι τη μαρτυρία της κυρίας Λακάρντ, του κυρίου Γιούνγκερ, του τότε Προέδρου του Γιούρογκρουπ τον οποίο δυστυχώς χρησιμοποιεί κατά κόρον ο Συναγερμός προεκλογικά και ο οποίος καταδέχεται να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, του προέδρου της Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόσο, του Μάριο Ντράγκι, Διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπάι, τους οποίους ρώτησα τον Ιούλιο του 2012 αν το δημόσιο χρέος της Κύπρου και το δημοσιονομικό έλλειμμα του 5 τόσα της εκατόν, επιτάσσουν να απευθυνθούμε στο μηχανισμό στήριξης. Η απάντηση όλων ήταν αυθόρμητη και αποστομωτική για αυτούς που μας κατηγορούν. «Ασφαλώς όχι», μου είπαν. «Η ανάγκη να απευθυνθείτε στο μηχανισμό στήριξης εκπηγάζει από το τραπεζικό σας πρόβλημα».
Τα πράγματα έγιναν πεντακάθαρα μετά από σχεδόν ενάμισι χρόνο έρευνας της Επιτροπής Θεσμών της Βουλής των Αντιπροσώπων. Αυτοί που φόρτωσαν την οικονομία του τόπου μας με ασήκωτα βάρη, τα οποία καλείται να πληρώσει ο απλός άνθρωπος, ένεκα του μνημονίου που υπέγραψε ο κ. Αναστασιάδης, ο οποίος προεκλογικά έταζε στους Κύπριους φούρνους παξιμάδια, ότι θα εξασφαλίσει δάνεια, ότι δεν πρόκειται να υπογράψει μνημόνια. Αυτοί λοιπόν, ακόμα και σήμερα, συνεπικουρούμενοι από τη σιωπή των μέχρι πρόσφατα λαλίστατων Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, είναι υποχρεωμένοι να λαϊκίσουν ασκώντας κριτική στις τράπεζες και τους τραπεζίτες. Δεν παραλείπουν, όμως, να πιπιλίζουν τη γνωστή καραμέλα «Φταίει ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ». Προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να απεκδυθούν τις ασήκωτες ευθύνες τους, οι οποίες εκπηγάζουν από την κάλυψη του τραπεζικού εγκλήματος γιατί είχαν ίδιο συμφέρον. Είτε ήταν επικεφαλής δικηγορικών γραφείων στενά συνδεδεμένων με τις τράπεζες, είτε άλλοσπως.
Πρέπει ορισμένοι οι οποίοι δημιούργησαν με τις πράξεις τους και την εξοντωτική αντιπολίτευση τους καμένη γη σ’ αυτόν τον τόπο, ορισμένοι που έσπειραν το διχασμό ανάμεσα στο λαό και το ταξικό μίσος, πρέπει να πουν ακόμα ένα mea culpa στον κυπριακό Λάο. Να πουν mea culpa στους συνταξιούχους, στους μισθωτούς που έμειναν κατά χιλιάδες άνεργοι, στους εκπαιδευτικούς γιατί καταστρέφουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, στους λειτουργούς της υγείας γιατί καταστρέφουν το σύστημα υγείας, στους μικρομεσαίους που βάζουν συνεχώς λουκέτο στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τους, ένεκα του γινατιού για το συνεχές ωράριο με διατάγματα, προς εξυπηρέτηση των μεγάλων και γενικά στον κυπριακό λαό. Πρέπει αντί να λαϊκίζουν να ζητήσουν συγνώμη από τη νέα γενιά την οποία ταλανίζει η ανεργία και το αβέβαιο μέλλον. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος. Αυτή τη φορά το mea culpa πρέπει να το εννοούν όμως, διότι έχασε και αυτή η φράση τη σημασία της.
Ρότα πρέπει να αλλάξουν και οι ιδιοκτήτες Μαζικών Μέσων Επικοινωνίας, μα ιδιαίτερα η Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, που έχει καταστεί φερέφωνο των κυβερνώντων.
Καλούμε τον λαό σε αθρόα συμμετοχή στις εκλογές της 25ης Μαΐου. Το μούδιασμα πρέπει να τερματιστεί. Ιδιαίτερα άνθρωποι της Αριστεράς πρέπει να βγουν από τον λήθαργο, να πάν να ψηφίσουν το Κόμμα του λαού, το Κόμμα των Εργαζομένων, τη μοναδική ελπίδα να βγούμε από τα αδιέξοδα στα οποία μας έριξε η δεξιά και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στον τόπο μας. Δώστε λοιπόν τη ψήφο σας στο ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου